Δημοσιεύτηκε στις 21-5-2016 στην εφημερίδα Καρφίτσα
Από την υποτιθέμενη διαβούλευση του νέου ασφαλιστικού, μέχρι την ψήφιση του χύθηκε πολύ μελάνι στην αριθμητική του αποκωδικοποίηση. Ειδήμονες και μη, απέχοντες επαγγελματικοί κλάδοι και μη, βγάλανε τα κομπιουτεράκια και επιδόθηκαν σε μανιώδη καταγραφή πινάκων και επιχειρηματολογίας περί της αντισυνταγματικότητας του ασφαλιστικού, τύπου φορολογικού, νομοσχεδίου. Ο ανεκδιήγητος ελιτιστής Κατρούγκαλος, υπέρμαχος του λαού και των φτωχών στρωμάτων μας θύμισε πως είναι η αντιπολίτευση της κακής αριστεράς με την αυτάρεσκη δήλωση ότι το ασφαλιστικό χαίρει αποδοχής καθώς δεν είχαμε ξεσηκωμό και έκτροπα στους δρόμους. Πράγματι οι μπαχαλάκηδες και τα συνδικαλιστικά και μη οργανωμένα «στρατεύματα» της απαξίωσης και του άναρχου κανιβαλισμού της χώρας μας δεν χρειάστηκε να βγουν στους δρόμους. Είναι στην εξουσία. Φταίνε ωστόσο οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ; Και δεν αναφέρομαι καθόλου στους ΑΝΕΛ γιατί είναι αμέτοχοι στα δημοσιονομικά, ιδιαίτερα μετά τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί οικειοθελούς πολιτικού τους αφανισμού αν ψηφιζόταν η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά μας.Η αλήθεια είναι πως όχι. Το ασφαλιστικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι θέμα αριθμητικής αλλά έχει πολιτική χροιά και ρίζες πολλών δεκαετιών. Η έλλειψη αναλογιστικής μελέτης από την κυβέρνηση σίγουρα πλήττει τη νοημοσύνη μας και θέτει εν αμφιβόλω την αξία της διαβούλευσης, αλλά δεν είναι η ουσία. Η έλλειψη ανταποδοτικότητας που επιβάλλει την ύπαρξη αναλογίας μεταξύ ασφαλιστικών εισφορών και παροχών είναι ψιλά γράμματα για τους σημερινούς νομοθέτες παρόλο που έχει κριθεί η σχετική υποχρέωση από το ΣτΕ.
Η ξαφνική σπουδή να περάσει από τη Βουλή με αναγκαίες τροποποιήσεις ώστε να βγαίνουν τα κουκιά έχει να κάνει με την διαμορφωμένη Ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Ευτυχώς για εμάς του εναπομείναντες υπέρμαχους της κανονικότητας που τον Ιούνιο έχουμε το δημοψήφισμα σχετικά με το Brexit και συνειδητοποίησε ο Αλέξης ότι η τακτική της καθυστέρησης και των συσχετισμών αυτό το καλοκαίρι δεν θα του βγει. Στο βωμό λοιπόν της θυσίας της βουλευτικής αποζημίωσης συντάχθηκε σύσσωμη η ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Όσον αφορά τους αριθμούς θέλω να σταθώ σε δύο σημαντικές επισημάνσεις. Στην Ελλάδα το ασφαλιστικό σύστημα αγνόησε συνειδητά την επιδείνωση της αναλογίας εργαζομένων-συνταξιούχων και συνέχισε να χορηγεί πολύ υψηλές συντάξεις. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), το 2009 η Ελλάδα είχε το υψηλότερο ποσοστό αναπλήρωσης, δηλαδή το πιο γενναιόδωρο σύστημα και από τις 30 χώρες του ΟΟΣΑ. Ως ποσοστό αναπλήρωσης ορίζεται το ποσοστό του εισοδήματος των εργαζομένων που «αναπληρώνεται», καταβάλλεται ως σύνταξη όταν συνταξιοδοτούνται. Ξοδεύοντας πολλά για συντάξεις χωρίς αντίστοιχη παραγωγική βάση να υποστηρίζει τη δαπάνη με εισφορές, μοιραία τα ασφαλιστικά ταμεία μετατράπηκαν σε μηχανισμούς παραγωγής ελλειμμάτων και στηρίζονταν στη βοήθεια του κράτους για να εξυπηρετούν τις ταμειακές τους υποχρεώσεις προς τους συνταξιούχους. Ως επακόλουθο η επιχορήγηση των Ασφαλιστικών Ταμείων απαιτούσε συνεχή αιμορραγία του Κρατικού Προϋπολογισμού. Μόνο τη 10ετία 2000-2009, ο Κρατικός Προϋπολογισμός πρόσφερε στα Ταμεία 98 δισ., ποσό που αντιστοιχεί στο 61% της αύξησης του δημόσιου χρέους την ίδια περίοδο. Για τη 15ετία 2000-2014, το ποσό της επιχορήγησης των Ταμείων ανέρχεται σε 169 δισ. Περισσότερο από το μισό δημόσιο χρέος.
Το παρόν ασφαλιστικό ή και όποιο και να ψηφιζόταν δεν βγαίνει με τις παρούσες και τις πραγματικά προβλεπόμενες εκτιμήσεις. Το Ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα είναι διανεμητικό και στηρίζεται στην αναλογία εργαζομένων συνταξιούχων. Το 1975 η αναλογία ήταν 3,66:1 και το 2009 που ξεκίνησε η περιπέτεια της χώρας ήταν 1,7:1. Με ήπια πρόβλεψη της αναπόφευκτης δημογραφικής κατάρρευσης είναι φανερό ότι απλά βγάζουμε λογιστικά τον λογαριασμό. Για να μην πληρώνουμε μια ζωή τα σπασμένα θα πρέπει όλες οι δυνάμεις του τόπου να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο μνημόνιο συνεργασίας. Το μόνο μνημόνιο που μπορεί να σώσει τη χώρα και δεν χρειάζεται να μας το επιβάλλον οι ξένοι εταίροι. Ένα μνημόνιο μη δαιμονοποίησης του κέρδους, φορολογικής σταθερότητας και κοινωνικής ειρήνης. Λέξεις ξένες για τους σημερινούς πρώτη φορά αριστερά εξουσιομανείς.
*Ο κ. Τσογκαρλίδης είναι Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Πυλαίας Χορτιάτη και Επενδυτικός Σύμβουλος
Δημοσιεύτηκε στις 21-5-2016 στην εφημερίδα Καρφίτσα
Από την υποτιθέμενη διαβούλευση του νέου ασφαλιστικού, μέχρι την ψήφιση του χύθηκε πολύ μελάνι στην αριθμητική του αποκωδικοποίηση. Ειδήμονες και μη, απέχοντες επαγγελματικοί κλάδοι και μη, βγάλανε τα κομπιουτεράκια και επιδόθηκαν σε μανιώδη καταγραφή πινάκων και επιχειρηματολογίας περί της αντισυνταγματικότητας του ασφαλιστικού, τύπου φορολογικού, νομοσχεδίου. Ο ανεκδιήγητος ελιτιστής Κατρούγκαλος, υπέρμαχος του λαού και των φτωχών στρωμάτων μας θύμισε πως είναι η αντιπολίτευση της κακής αριστεράς με την αυτάρεσκη δήλωση ότι το ασφαλιστικό χαίρει αποδοχής καθώς δεν είχαμε ξεσηκωμό και έκτροπα στους δρόμους. Πράγματι οι μπαχαλάκηδες και τα συνδικαλιστικά και μη οργανωμένα «στρατεύματα» της απαξίωσης και του άναρχου κανιβαλισμού της χώρας μας δεν χρειάστηκε να βγουν στους δρόμους. Είναι στην εξουσία. Φταίνε ωστόσο οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ; Και δεν αναφέρομαι καθόλου στους ΑΝΕΛ γιατί είναι αμέτοχοι στα δημοσιονομικά, ιδιαίτερα μετά τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί οικειοθελούς πολιτικού τους αφανισμού αν ψηφιζόταν η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά μας.Η αλήθεια είναι πως όχι. Το ασφαλιστικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι θέμα αριθμητικής αλλά έχει πολιτική χροιά και ρίζες πολλών δεκαετιών. Η έλλειψη αναλογιστικής μελέτης από την κυβέρνηση σίγουρα πλήττει τη νοημοσύνη μας και θέτει εν αμφιβόλω την αξία της διαβούλευσης, αλλά δεν είναι η ουσία. Η έλλειψη ανταποδοτικότητας που επιβάλλει την ύπαρξη αναλογίας μεταξύ ασφαλιστικών εισφορών και παροχών είναι ψιλά γράμματα για τους σημερινούς νομοθέτες παρόλο που έχει κριθεί η σχετική υποχρέωση από το ΣτΕ.
Η ξαφνική σπουδή να περάσει από τη Βουλή με αναγκαίες τροποποιήσεις ώστε να βγαίνουν τα κουκιά έχει να κάνει με την διαμορφωμένη Ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Ευτυχώς για εμάς του εναπομείναντες υπέρμαχους της κανονικότητας που τον Ιούνιο έχουμε το δημοψήφισμα σχετικά με το Brexit και συνειδητοποίησε ο Αλέξης ότι η τακτική της καθυστέρησης και των συσχετισμών αυτό το καλοκαίρι δεν θα του βγει. Στο βωμό λοιπόν της θυσίας της βουλευτικής αποζημίωσης συντάχθηκε σύσσωμη η ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Όσον αφορά τους αριθμούς θέλω να σταθώ σε δύο σημαντικές επισημάνσεις. Στην Ελλάδα το ασφαλιστικό σύστημα αγνόησε συνειδητά την επιδείνωση της αναλογίας εργαζομένων-συνταξιούχων και συνέχισε να χορηγεί πολύ υψηλές συντάξεις. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), το 2009 η Ελλάδα είχε το υψηλότερο ποσοστό αναπλήρωσης, δηλαδή το πιο γενναιόδωρο σύστημα και από τις 30 χώρες του ΟΟΣΑ. Ως ποσοστό αναπλήρωσης ορίζεται το ποσοστό του εισοδήματος των εργαζομένων που «αναπληρώνεται», καταβάλλεται ως σύνταξη όταν συνταξιοδοτούνται. Ξοδεύοντας πολλά για συντάξεις χωρίς αντίστοιχη παραγωγική βάση να υποστηρίζει τη δαπάνη με εισφορές, μοιραία τα ασφαλιστικά ταμεία μετατράπηκαν σε μηχανισμούς παραγωγής ελλειμμάτων και στηρίζονταν στη βοήθεια του κράτους για να εξυπηρετούν τις ταμειακές τους υποχρεώσεις προς τους συνταξιούχους. Ως επακόλουθο η επιχορήγηση των Ασφαλιστικών Ταμείων απαιτούσε συνεχή αιμορραγία του Κρατικού Προϋπολογισμού. Μόνο τη 10ετία 2000-2009, ο Κρατικός Προϋπολογισμός πρόσφερε στα Ταμεία 98 δισ., ποσό που αντιστοιχεί στο 61% της αύξησης του δημόσιου χρέους την ίδια περίοδο. Για τη 15ετία 2000-2014, το ποσό της επιχορήγησης των Ταμείων ανέρχεται σε 169 δισ. Περισσότερο από το μισό δημόσιο χρέος.
Το παρόν ασφαλιστικό ή και όποιο και να ψηφιζόταν δεν βγαίνει με τις παρούσες και τις πραγματικά προβλεπόμενες εκτιμήσεις. Το Ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα είναι διανεμητικό και στηρίζεται στην αναλογία εργαζομένων συνταξιούχων. Το 1975 η αναλογία ήταν 3,66:1 και το 2009 που ξεκίνησε η περιπέτεια της χώρας ήταν 1,7:1. Με ήπια πρόβλεψη της αναπόφευκτης δημογραφικής κατάρρευσης είναι φανερό ότι απλά βγάζουμε λογιστικά τον λογαριασμό. Για να μην πληρώνουμε μια ζωή τα σπασμένα θα πρέπει όλες οι δυνάμεις του τόπου να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο μνημόνιο συνεργασίας. Το μόνο μνημόνιο που μπορεί να σώσει τη χώρα και δεν χρειάζεται να μας το επιβάλλον οι ξένοι εταίροι. Ένα μνημόνιο μη δαιμονοποίησης του κέρδους, φορολογικής σταθερότητας και κοινωνικής ειρήνης. Λέξεις ξένες για τους σημερινούς πρώτη φορά αριστερά εξουσιομανείς.
*Ο κ. Τσογκαρλίδης είναι Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Πυλαίας Χορτιάτη και Επενδυτικός Σύμβουλος
Δημοσιεύτηκε στις 21-5-2016 στην εφημερίδα Καρφίτσα
