Ας αναλογιστούμε τον πυκνό πολιτικό χρόνο των
εξελίξεων μετά το όχι των Ευρωπαίων στο όχι του δικού μας δημοψηφίσματος που
έφερε την απερχόμενη κυβέρνηση αλλά και όλες τις «υγιείς» πολιτικές δυνάμεις
του τόπου να υπόσχονται «δάκρυα και ιδρώτα» με την αναγκαία συνέχιση της μνημονιακής
διαδρομής. Τι είναι αυτό που μας κράτησε τελικά στον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό
που ευτυχώς και παρά τις δυσκολίες η πλειοψηφία των Ελλήνων επιθυμεί; Τι είναι
αυτό που επανέφερε τον τέως νεότερο Πρωθυπουργό της ιστορίας της Ελλάδος στον
ξαφνικό ρεαλισμό; Τι είναι αυτό που έφερε κατακαλόκαιρο με κλειστές τις
τράπεζες και με την ντροπιαστική εικόνα της ουράς των συνταξιούχων στα ΑΤΜ, την
πολυπόθητη ακριβή συμφωνία που δεν μπορούσε να έρθει με την υποτιθέμενη σκληρή
διαπραγμάτευση του τραγικού Βαρουφάκη εδώ και έξι άεργους κυβερνητικούς μήνες;
Οι απαντήσεις πολλές. Ανάλογα δε την πολιτική
σκοπιμότητα του καθενός θα μπορούσε κανείς να γράφει ατελείωτες θεωρίες
συνωμοσίας και καταδίκης των λαθών που οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις
ακολούθησαν. Αν κάποιος δε ανατρέξει σε παλαιότερα ιστορικά ντοκουμέντα θα
εκπλαγεί με την επαναληψιμότητα της ρητορικής των προβλημάτων που
ανακυκλώνονται πολιτικά και συνοψίζονται μεταξύ άλλων στον υπέρογκο δανεισμό
μας, στην νομοτελειακή πιθανότητα χρεοκοπίας μας, στην διαπλοκή, στον εθνικό
διχασμό και στην έλλειψη της αναγκαίας συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων του
τόπου μας.
Τι είναι όμως τελικά αυτό που μας έσωσε; Αν μας
έσωσε γιατί αυτό θα το καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος.
Δεν είναι τίποτα άλλο από την βραχεία σε γεγονότα
και κρίσεις ιστορία του θεσμού της Ευρώπης. Μίας Ευρώπης που ξεκίνησε από την
αναγκαία ειρήνη των λαών, συνέχισε με την κοινή αγορά και το κοινό νόμισμα και
μετά τον πρόσφατο βαρύ λογαριασμό της εισερχόμενης εξ Αμερικής τραπεζικής κρίσης
δεν μπορούσε να αντέξει ένα καταγεγραμμένο γεγονός απένταξης καμιάς χώρας από
το ευρώ, ακόμη και της «ατίθασης» Ελλάδας που συνεισφέρει ελάχιστα στο συνολικό
Ευρωπαϊκό ΑΕΠ. Μιας Ευρώπης που σήμερα ψάχνει τον βηματισμό της στον μαραθώνιο
αγώνα της αναγκαίας κοινωνικής αλληλεγγύης και ενοποίησης μετά την διεύρυνση
των ανισοτήτων που ήταν επακόλουθο της αποτυχημένης πολιτικής δημοσιονομικής
και οικονομικής σύγκλησης που επιχειρήθηκε δυστυχώς μόνο λογιστικά. Μίας Ευρώπης που στο κοινοβούλιο της οι οπαδοί
ενός άλλου αντίθετου δρόμου αποκτούν υπολογίσιμη φωνή ακριβώς λόγω της
οικονομικής δυσχέρειας της ευημερίας των αριθμών και όχι των λαών.
Η γεωπολιτική μας θέση και το υψηλό ποσοστό
ηλιοφάνειας που μας προίκισε η Θεία Φύση φαίνεται ότι μας δίνει ένα εισιτήριο
διαρκείας στο σανίδι της Ευρωπαϊκής ιστορίας. Αν το μοντέλο των Ηνωμένων
κυρίαρχων Χωρών της Ευρώπης είναι ο τελικός προορισμός της κάθαρσης στην
Ελληνική τραγωδία τότε το μέλλον της χώρας μας είναι να γίνουμε η «Φλόριντα»
της Ευρώπης. Το ερώτημα είναι αν θα έχουμε Ευρωπαίους τουρίστες και
γηραιότερους που επιλέγουν τη χώρα μας ή αν θα γίνουμε οι ίδιοι τουρίστες στον
τόπο μας.
Πάρης Τσογκαρλίδης
Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών & Πολεοδομίας
Δήμου Πυλαίας Χορτιάτη
Επενδυτικός Σύμβουλος & Ηλεκτρολόγος Μηχανικός
