Ώρα Ευθύνης

Ώρα Ευθύνης

Χθες σε ένα ιδιαίτερα ζεστό απόγευμα στο Πανόραμα είχαμε την ορκωμοσία του νέου Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Πυλαίας Χορτιάτη. Ένα «έργο» που το ξαναέζησα το 2010 όταν εξελέγει για πρώτη φορά Δημοτικός Σύμβουλος.

 Μια στιγμή που νιώθεις ιδιαίτερη ικανοποίηση ως αιρετός μετά από ένα αρκετά επίπονο και δύσκολο προεκλογικό αγώνα που λόγω της πρόσφατης νομοθεσίας αριθμούσε πανελλαδικά τόσους υποψηφίους όσους χρειάζεται για να γεμίζει το ΟΑΚΑ. Μια στιγμή που αναρωτιέσαι αν για τα επόμενα πέντε χρόνια θα είσαι αντάξιος των προσδοκιών όχι μόνο αυτών που σε ψήφισαν τη συγκεκριμένη στιγμή των εκλογών αλλά και όλων των υπολοίπων που το σκέφτηκαν αλλά δεν περίσσευε σταυρός λόγω του ότι είχαν ένα επιλέξουν κάποιον συγγενή, κάποιον φίλο κάποιον που γνωρίζουν καλά – τον δικό τους άνθρωπο.  Μια στιγμή που κοιτάς γλυκά την οικογένεια σου που ξέρεις ότι θα χάσεις πολλές από τις στιγμές της αν θέλεις να είσαι κοντά στα Δημοτικά δρώμενα και κοντά στις εξελίξεις.

Και ξαφνικά αναρωτιέσαι: «Μα τι κάνω εγώ εδώ τώρα;». Και πιστέψτε με δεν το αναρωτήθηκα την πρώτη φορά. Ίσως γιατί να ήταν η άγνοια και η απειρία της πρώτης ενασχόλησης. Ίσως γιατί  δεν περίμενα να μου γίνει δεύτερη φύση η ενασχόληση με τα κοινά. Ίσως γιατί τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για την χώρα μας και για την κοινωνία μας σήμερα από ότι το 2010. Ίσως γιατί το ότι μόλις τελειώνει το καλοκαίρι και περνώντας τις διακοπές με την οικογένεια αγναντεύοντας το μέλλον για τα παιδιά μου να μου μπόλιασαν άλλες σκέψεις στο μυαλό μου. Ίσως γιατί η μνήμη του αδελφού μου που τον χάσαμε ένα χρόνο πριν να μου χτυπάει καμπανάκι ότι η ζωή είναι πολύ σύντομη για να χάνεις στιγμές που έχουν μεγαλύτερη σημασία από την ενασχόληση με τα προβλήματα  των άλλων.

Ακολούθησε η ορκωμοσία που επισημοποιεί την έναρξη της θητείας. Βλέποντας τους συναδέλφους μου Δημοτικούς και Διαμερισματικούς Συμβούλους – εκατό και βάλε στον αριθμό – που περήφανα, θέλω να πιστεύω, δίνανε τον όρκο, αναρωτιόμουν μα όλοι αυτοί ενδιαφέρονται για το κοινό καλό. Αν ναι δεν υπάρχουν προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν. Δεν υπάρχει αντιπολίτευση που να μην συναινεί στα καλώς μελλούμενα.

Στο τέλος ακολούθησαν τα συγχαρητήρια των φίλων, των γνωστών και όλων όσων σε πλησιάζουν για να σου ευχηθούν  καλή θητεία. Εκεί πραγματικά ξεχνάς ότι τριγυρνούσε στο μυαλό και σου δημιουργούσε δεύτερες σκέψεις. Νιώθεις μόνο ευθύνη και ελπίδα ότι θα καταφέρεις να ανταπεξέλθεις στις προκλήσεις. Νιώθεις πραγματικά ξεχωριστός από την προσδοκία των άλλων. Νιώθεις όμως και δυνατός γιατί ξέρεις και έχεις ήδη την γνώση ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να το πετύχεις.

Η αλήθεια είναι ότι η χθεσινή όμορφη στιγμή τελείωσε. Η αλήθεια είναι ότι στην τοπική αυτοδιοίκηση όπου πιστεύω ότι έχουν ήδη καταργήσει το αυτοδιοίκητο οι δυσκολίες είναι περισσότερες από τις προσδοκίες. Η αλήθεια είναι ότι τα πέντε χρόνια που ακολουθούν Θεού θέλοντος θα είναι γεμάτα εντάσεις και προκλήσεις. Είμαι εδώ και συνεχίζω ατενίζοντας το μέλλον. Όχι αισιόδοξα αλλά δεδομένα. Και σας προκαλώ όλους να συμμετέχετε με όποιο τρόπο επιθυμείτε ξεπερνώντας τα προβλήματα και τις αντιξοότητες της καθημερινότητας μας. Άλλωστε αν κάτι αλλάξει στο κοινωνικό σύνολο θα αλλάξει και την ποιότητα της δικής μας ζωής.

Αλήθειες

Χθες σε μία ηλιόλουστη μέρα στην παρέλαση στο Πανόραμα με συμμετοχή κόσμου μεγαλύτερη από κάθε προηγούμενη φορά είχα την ευκαιρία να κουβεντιάσω με φίλους και φίλες τα δρώμενα του Δήμου ενόψει εκλογών. Είμαι πεπεισμένος ότι δικαιολογημένα ο κόσμος, ίσως και λόγω συσσωρευμένων προβλημάτων που προκύπτουν από τα λάθη της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της μνημονιακής κατάστασης της χώρας, νιώθει αγανακτισμένος και θεωρεί ότι τίποτα καλό δεν γίνεται. Και επειδή ποτέ δεν φοβήθηκα τις αλήθειες είμαι ξεκάθαρος πως δεν τα κάναμε όλα καλά. Ιδιαίτερα στο Πανόραμα είναι ηλίου φανερότερο η έλλειψη πεζοδρομίων και όχι μόνο. Προσωπική μου άποψη και δεν την έχω κρύψει από την πρώτη στιγμή που εκλέχθηκα είναι η πιλοτική κατασκευή πεζοδρόμησης σε διάφορα κεντρικά σημεία του Πανοράματος, όπως λόγου χάρη στη Κομνηνών στην πλευρά που σήμερα παρκάρουμε τα αυτοκίνητα μας. Αμέσως θα υπάρξει ο εύκολος αντίλογος της έλλειψης χώρων στάθμευσης. Και δικαιολογημένα αφού χάσαμε την ευκαιρία του υπόγειου χώρου στάθμευσης λόγω των νόμιμων ενεργειών παύσης του έργου στο Πέτρινο από λιγοστούς συμπολίτες μας που δικαιώθηκαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας δεν βρέθηκε άλλη δυνατότητα κατασκευής παρόμοιου χώρου. Επιμένω ωστόσο ότι με τα λιγοστά εργαλεία που έχουμε σήμερα και σε ένα άναρχα δομημένο Πανόραμα που σχεδιάστηκε για πολύ λιγότερους κατοίκους από αυτούς που θερμά φιλοξενεί σήμερα μόνη διέξοδος είναι η προσπάθεια εύρεσης λύσεων που σίγουρα θα έχουν και αρνητικά αποτελέσματα και αντιδράσεις. Άλλωστε είναι της «μόδας» σήμερα να δοθούν οι πόλεις στους πεζούς.

Από την άλλη όμως για όλους εμάς που αφήνουμε τη θαλπωρή του σπιτιού μας και της οικογένειας μας, την ησυχία και την ασφάλεια των φιλικών μας συναντήσεων και μέρος της δουλειάς μας, η ενασχόληση μας με τα κοινά δεν πηγάζει από μία σαδιστική διάθεση να δεχόμαστε κριτική επί παντός επιστητού. Ούτε σημαίνει ότι θα πάψουμε να προσπαθούμε για μία καλύτερη αυτοδιοίκηση και έναν ομορφότερο και ποιοτικότερο Δήμο επειδή δεν καταφέραμε το καλύτερο αποτέλεσμα. Ούτε σημαίνει ότι η διοίκηση βρίσκεται σε αυτόματο πιλότο και μηδενιστικά ότι γίνεται δεν σημαίνει τίποτα μπροστά σε όλα τα άλλα που θα μπορούσαν να γίνουν. Ειλικρινά επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους σας παρακαλώ για ένα γόνιμο διάλογο. Προσωπικά δέχομαι ότι δεν κατάφερα και τόσα πολλά στην πρώτη μου ενασχόληση με το Δήμο. Τεχνοκρατικά έδωσα λύσεις σε ότι μου ζητήθηκε (και δεν ήτα λίγα), αλλά δεν μπόρεσα να αλλάξω κατεστημένα και νοοτροπίες του παρελθόντος. Ίσως ο χρόνος να μην ήταν και τόσο πολύς και η απειρία στα κοινά να μην μου έδωσε τη δυνατότητα να καταφέρω όσα ήθελα. Έχω την ευκαιρία ωστόσο να συνεχίσω και με τη βοήθεια σας να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου στα μελλούμενα. Εύχομαι στις εκλογές που πλησιάζουν όλοι να συνδράμουν για το καλύτερο του τόπου μας. Σήμερα περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη ενός πολιτισμένου και εποικοδομητικού διαλόγου και όχι μιας αφοριστικής διάθεσης για όλα.

Πάρης Τσογκαρλίδης

Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Πυλαίας Χορτιάτη

Πλεόνασμα Ελλάδας

    Με τη χρονιά που μπήκε ένα είναι ξεκάθαρο. Το πρωτογενές πλεόνασμα που πανηγυρίζουμε δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνική πραγματικότητα. Όσο αναγκαίο και αν είναι για την μελλοντική διαπραγμάτευση της βιωσιμότητας του χρέους μας, τόσο αποκρουστικό ακούγεται κάθε φορά που ένα νέο ραβασάκι από την εφορία φτάνει στα ελληνικά νοικοκυριά. Αλήθεια αναρωτιέμαι τη διαφορά έχει το κούρεμα των Κυπρίων από το έμμεσο και βασανιστικό «κούρεμα» του πλούτου των Ελλήνων. Προφανές είναι ότι πληρώνουν μόνο όσοι έχουν. Για τους μη έχοντες το ανταποδοτικό κράτος περιμένει να κατασχέσει τις περιούσιες τους. «Τυχεροί» στη δική τους ατυχία είναι μόνον οι μη έχοντες και αυτοί που δεν επιχειρούν.

    Το 2014 βρίσκει την Ελλάδα όμως φτωχότερη όχι μόνο εισοδηματικά αλλά και σε αριθμό φίλων, επιστημόνων, εργατών και ικανών ανθρώπων. Το νέο φαινόμενο της μετανάστευσης που μελλοντικά δείχνει να παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις είναι ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος της χώρας μας. Η ευημερία των αριθμών κάποια στιγμή και εφόσον αρθεί η τραπεζική πιστωτική ασφυξία και τα συνήθη φορολογητέα υποζύγια συνεισφέρουν στη βιωσιμότητα του χρέους, θα αποτυπωθεί και στην οικονομία. Θα γυρίζει ο τροχός και θα δημιουργηθεί μια νέα Ελλάδα με μεγαλύτερα εισοδηματικές και ταξικές διαφορές, με πολιτικές αντιπαλότητες άκρων και με τους Έλληνες διχασμένους. 

    Ο πολιτικός κίνδυνος που ελλοχεύει είναι μεν δικαιολογημένος αλλά και απειλητικός. Δεν ξέρω πια αν κάποια δράση μπορεί να αλλάξει την κατάσταση και την κρίση την οποία στωικά ζούμε. Άλλωστε δεν έφερε το μνημόνιο την κρίση, αλλά η κρίση το μνημόνιο. Σε αυτό το θολό τοπίο απαιτείται ελπίδα. Χρειάζονται δράσεις ψυχολογίας, αμερόληπτης απόδοσης ευθυνών και συνεχούς έργου. Χρειάζονται κοινωνικά αντανακλαστικά από όλους, αισθήματα συμπαράστασης, αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης. Οι κοινωνίες πρέπει ακόμη και εθελοντικά να δράσουν ώστε να καλύψουν το ανύπαρκτο και άπορο κράτος. Απαιτείται αλλαγή κουλτούρας και παιδείας όταν τα προσφερόμενα κονδύλια για το μέλλον μας είναι σχεδόν ανύπαρκτα.

    Όπως και να έχει δεν φτάνει το πρωτογενές πλεόνασμα. Μόνο το πλεόνασμα Ελλάδας θα μας σώσει.

Πάρης Τσογκαρλίδης

Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Πυλαίας Χορτιάτη

Άρθρο από "δήμου δρώμενα ...και άλλα!"